Ο αποχαιρετισμός μου στη μουσική: μια ασυνήθιστη πορεία
- Rédaction : Grèce
Από τον Υμηττό στη λίμνη της Γενεύης
Γράφω αυτό το άρθρο, για να κάνω γνωστή σε όλους την αναχώρησή μου από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 2011 και ταυτόχρονα την διακοπή της επαγγελματικής μου σχέσης με τη μουσική.
Ορίστε, το είπα. Πιστέψτε με, ήταν μία δύσκολη απόφαση. Γυρνάω σήμερα σελίδα και αποφασισμένη να κοιτάξω μόνο μπροστά, ξεκινάω μία καινούρια ζωή με ηρεμία και πληρότητα.
Όλος ο κόσμος ακούει για την κρίση στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να ζεις σε αυτή τη χώρα για να καταλάβεις τις συνέπειες και να νοιώσεις μέχρι ποιο σημείο η κρίση καταστρέφει το λαό της. Με φόντο ένα οικονομικό «τσουνάμι», εξελίσσονται καθημερινά προσωπικά δράμματα. Δεν μπόρεσα να αντέξω πάνω από 2 χρόνια. Ήθελα να σώσω ότι μπορούσε ακόμα να σωθεί, αλλά αυτή η πολύμηνη μάχη με νίκησε.
Ήταν μία κάθοδος στην κόλαση, κάθε μέρα κόστιζε παραπάνω, τα χρέη συσσωρεύονταν, η πρόταση της Ορχήστρας να μειώσει το μισθό μου στα 270 ευρώ το μήνα, «περιμένοντας να βελτιωθούν τα πράγματα», ήταν για μένα μοιραία, ένα ποσό που δεν κάλυπτε καν το ενοίκιό μου. Τι άλλο να έκανα από το να φύγω? Άλλωστε, με βαριά καρδιά έβλεπα να εξαφανίζεται ότι αγάπησα και θαύμασα σε αυτή τη χώρα, αυτή την ανθρώπινη ζεστασιά και την αλληλεγγύη, που με είχαν κερδίσει. Απ’όπου περνάει, η κρίση ρημάζει και παρασύρει τα πάντα.
Έχοντας ζήσει 15 χρόνια σε αυτή τη χώρα, δεν είχα αποφύγει πάντα την αδικία, μερικές φορές είχα βιώσει την μνησικακία και «κάποιοι» με είχαν πονέσει. Ομολογώ πως παλαιότερα κρατούσα κακίες, αλλά η κρίση τις εξάλειψε κι αυτές. Σήμερα, πώς να ζητάς τα ρέστα από ανθρώπους που υποφέρουν εξίσου και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, να επιβιώσουν? Είμαι κοντά τους με όλη μου τη καρδιά, εύχομαι να τα καταφέρουν, να παραμείνουν δυνατοί και να μην τα παρατήσουν. Σε όλους τους επικριτές στο εξωτερικό, που κάθονται εκ του ασφαλούς μπροστά στις τηλεοράσεις τους και λένε «καλά να πάθετε» και «οι Έλληνες αξίζουν αυτό που τους συμβαίνει», τους απαντάω «κάνετε λάθος». Κανείς στ’αλήθεια, δεν μπορεί να αξίζει κάτι τέτοιο.
Θα έπρεπε να είχα φύγει νωρίτερα? Ίσως, αλλά η Ελλάδα έχει γίνει η χώρα μου, εκεί έχτισα την προσωπική και επαγγελματική μου ζωή, με συνεπήρε η κουλτούρα της. Η Ελλάδα πήρε την καρδιά μου, και τώρα είναι ένα κομμάτι μου. Από το ξεκίνημα της κρίσης, δεν ήθελα να ακούω τίποτα, ήθελα να παλέψω στο πλάι των Ελλήνων φίλων μου, να είμαι μία από αυτούς, ανάμεσά τους. Το προηγούμενο καλοκαίρι, όμως, συνειδητοποίησα ότι η στιγμή που έμοιαζε αδιανόητη και τόσο απευχόμουνα πλησίαζε. Μη μπορώντας να κάνω κάποια πρόβλεψη, αδυνατούσα να διακρίνω κάποια λύση ή κάποιο μέλλον. Το να φύγω τόσο γρήγορα σήμαινε να γυρίσω πίσω, να ζήσω με τους γονείς μου, να χτυπάω κάρτα στον αντίστοιχο ΟΑΕΔ – εκεί όπου ένα δίπλωμα μουσικού δεν ανοίγει καμμία πόρτα – χωρίς να έχω κάποια αναφορά επαγγελματικής εμπειρίας στη Γαλλία. Καταλαβαίνετε, υπό αυτές τις συνθήκες, την δυσκολία μιας απόφασης. Προσπάθησα να κρατηθώ ακόμα, χωρίς να το πολυ-πιστεύω. Να μείνω, έστω και για λίγο ακόμα. Να μπω ακόμα περισσότερο στο καβούκι μου. Να περιμένω. Ελπίζοντας ότι η λαιμητόμος δεν θα πέσει…
Δεν ήθελα να πω αντίο στην Ελλάδα, όχι ακόμα, όχι άμεσα. Και η μουσική? Να τη σταματήσω κι αυτή? Έχω στ’αλήθεια επιλογή? Θα πρέπει να περιμένω κάποια ακρόαση Ορχήστρας, όπου ίσως περάσω? Πότε? Αυτή τη φορά όχι, ας είμαστε ρεαλιστές.
Μάζευα τις τελευταίες δυνάμεις μου, στηριζόμενη από τους δικούς μου ανθρώπους. Έβαλα το βιογραφικό μου στο διαδίκτυο και προέβαλα τις γνώσεις μου στην πληροφορική. Αυτό μου επέτρεψε να κάνω έναν απολογισμό, να ξαναβρώ την αυτοπεποίθησή μου, να εκτιμήσω τα προτερήματα μίας διαφορετικής ζωής.
Και έγινε το απίστευτο! Έλαβα μία πρόταση για δουλειά, μου δινόταν μία καταπληκτική ευκαιρία. Είχα 2 μέρες για να σκεφτώ και να την αποδεχτώ. Είπα «ναι» στον μελλοντικό αυτό εργοδότη, του οποίου η Ελληνική υπηκοότητα ήταν, το ομολογώ, ένα στοιχείο σημαντικό για την απόφασή μου.
Κράτησα λοιπόν την πορεία αυτή, χωρίς να υπαναχωρήσω. Με μία συνέντευξη είχα ανακτήσει την αξιοπρέπεια μου. Οπότε, «έφυγα νύχτα» όπως λέμε στην Ελλάδα και μέσα σε ένα μήνα άλλαξα εντελώς ζωή. Πήγα να μείνω στην Haute-Savoie, στην Γαλλία, και «κολύμπησα στα βαθιά», έχοντας μία υπεύθυνη θέση στη Γενεύη, σε μία πολλά υποσχόμενη εταιρεία.
Αυτή η πρόσληψη, μου επέτρεπε να φύγω, χωρίς να κόψω δεσμούς με την Ελλάδα. Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως αυτό τον εργοδότη, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε αμέσως. Συνειδητοποιώ, πως η μοίρα μου δεν είναι συνηθισμένη. Φτάνοντας στην Ελλάδα με μοναδική αποσκευή την μουσική μου, στον ίδιο τόπο χρειάστηκε να την εγκαταλείψω. Αλλά έφυγα πιο πλούσια, έχοντας μαζί μου την Ελληνική κουλτούρα και τη γνώση της γλώσσας.
Πώς γίνεται μία μουσικός να μπορεί να ζήσει χωρίς τη μουσική, χωρίς το πάθος μιας ζωής? Δεν μπορώ να απαντήσω ακόμα σε αυτή την ερώτηση, προς το παρόν συγκεντρώνομαι στη νέα μου δουλειά.
Για να είμαι ειλικρινής, το να δω ένα κλαρινέτο ή να ακούσω τον ήχο του, μου είναι ακόμα επίπονο, δεν έχω βιώσει ακόμα το πένθος μου. Αλλά, ξαναρχίζοντας από το μηδέν, θέτω στον εαυτό μου μία πρόκληση, την υποχρέωση να μάθω τα πάντα από την αρχή σε ένα καινούριο τομέα. Όλο αυτό είναι πολύ τονωτικό. Επιπλέον, γύρισα στη χώρα μου. Έχοντας φύγει τόσο καιρό, ανακαλύπτω και ξανα-ανακαλύπτω σήμερα, με τα μάτια μίας ξένης, τη χώρα μου με ευτυχία.
Ναι, είμαι καλά. Κρατιέμαι, προοδεύω κάθε μέρα και λίγο παραπάνω. Είμαι υποχρεωμένη να βλέπω τη νέα μου ζωή μέσα από ένα θετικό πρίσμα. Με λίγη υπερηφάνεια, αναγνωρίζω σήμερα, το κουράγιο που χρειάστηκε για να καταφέρω αυτό που φάνταζε αδύνατο: να αλλάξω συγχρόνως ζωή, χώρα και επάγγελμα. Αλλά δεν θέλω να τραβήξω γραμμή στο παρελθόν μου, δεν θέλω να μετανιώσω για τίποτα. Μήπως ήταν η διαδρομή μου χαώδης? Ίσως, αλλά αναγνωρίστηκα σαν μουσικός στο εξωτερικό, σε μία ζωή τόσο διαφορετική, γνώρισα και επηρεάστηκα από μία διαφορετική κουλτούρα που με ωρίμασε, έμαθα πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Τον Μάιο του 2011, έπαιζα ακόμα σε μία υπέροχη αίθουσα στην Αθήνα το κοντσέρτο του Μότσαρτ με συνοδεία την Ορχήστρα μου. Τον Σεπτέμβριο του 2011, συμμετείχα στην τελευταία μου συναυλία: ήταν στο Ηρώδειο, έπαιζα Ελληνική μουσική, Θεοδωράκη και Χατζιδάκι μεταξύ άλλων. Και τον Δεκέμβρη του 2011 ήμουνα… στη Γενεύη, για να γίνω υπεύθυνη του γραφείου μιας Ελβετικής εταιρίας ωρολογίων.
Λίγα ακόμη λόγια πριν τελειώσω. Θέλω να εκφράσω μία παράκληση στους φίλους μου στην Ελλάδα, που τους άφησα τόσο ξαφνικά. Τους παρακαλώ να με συγχωρέσουν. Έπρεπε τότε, να μην κοιτάξω πίσω μου και να δράσω το γρηγορότερο δυνατόν. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσω το ανυπόφορο, να μαλακώσω τον ξεριζωμό, να μην αισθανθώ πολύ έντονα τον αποχωρισμό. Πιστεύω πως με καταλαβαίνετε και σας ευχαριστώ, που τόσους μήνες σεβαστήκατε τη σιωπή μου. Αυτή την τόσο δύσκολη απόφαση δεν μπορούσα να την πάρω παρά μόνη μου. Να μην προσάψω την ευθύνη σε κανέναν. Δεν σας ξεχνώ και θα ξαναέρθω να σας δω.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους φίλους μου στη Γαλλία και αλλού, που μου έστειλαν άπειρα μηνύματα υποστήριξης. Δεν απάντησα σε κανέναν από αυτούς, έπρεπε πρώτα να αφομοιώσω το σοκ της αλλαγής και να το ξεπερνώ. Απελευθερωμένη σήμερα από αυτό το βάρος, είμαι έτοιμη να σας ξαναβρώ.
Τι θα απογίνει το mousikos.fr? Ο ιστότοπος θα συνεχίσει να υπάρχει, θα διατηρώ τη διαχείρισή του, θα τον αναπτύξω. Ο μόνος ρόλος, που δεν θα διατηρήσω είναι αυτός της συντάκτριας στην Ελλάδα. Θα τα ξαναπούμε, θέλετε? Βασίζομαι πάνω σας!
Ενημερωθείτε για τις δραστηριότητές μου στο www.mcboulard.com [FR] [EN] [GR]
